Δισκοκριτικές του 2010 Pt.1

Arcade Fire - The Suburbs

9,5/10

Λένε ότι ο τρίτος δίσκος ενός συγκροτήματος είναι και ο πιο σημαντικός. Οι Arcade Fire λοιπόν, φαίνεται πως αντιλαμβάνονται αυτήν την κρισιμότητα. Δεν είναι μόνο οι εξωπραγματικά τέλειες μελωδίες που κάνουν το "Suburbs" τη δισκάρα που είναι. Είναι κατά βάση το στιχουργικό υπόβαθρο, που αυτή τη φορά έχει από πίσω κάποιο concept, και δένει τέλεια με τη μουσική. Το BBC συνέκρινε το "Suburbs" με το "Ok Computer" των Radiohead. Και όσο ιερόσυλη και αν φαίνεται αυτή η σύγκριση, αν το σκεφτείς καλύτερα, θα αντιληφθείς πως το "Suburbs" εκφράζει τις ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου, ακριβώς όπως το "Ok Computer" εξέφραζε τις ανησυχίες και τα προβλήματα του ανθρώπου στην πόλη το σωτήριο έτος 1997. Άκουσε το 'Suburban War' διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους, και θα καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ. Το "Suburbs" δεν είναι απλά ο δίσκος της χρονιάς. Είναι ο δίσκος μιας γενιάς. Γιατί ξέρω καλά πως όταν μετά από αρκετά χρόνια ακούσω τους στίχους "in the suburbs I learned to drive/and you told
me we would never survive/grab your mother's keys we're leaving", δε θα μείνω ασυγκίνητος...

Deerhunter - Halcyon Digest

9/10

Οι Deerhunter είναι αναμφίβολα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα των τελευταίων ετών, που όταν πρόκειται να κυκλοφορήσουν δίσκο, αποτελεί είδηση. Φτάνοντας πλέον στον τέταρτο δίσκο τους, φαίνεται πως έχουν κατασταλάξει σε αυτό που θέλουν να κάνουν και φαντάζουν πιο ώριμοι από ποτέ. Η νεοψυχεδέλεια συναντά τις καλύτερες στιγμές της dream pop σε μινιμαλιστικά και lo-fi τοπία, και το "Halcyon Digest" είναι ένας δίσκος πέρα για πέρα εθιστικός. Ας το παραδεχτούμε. Ο Bradford Cox είναι από τα πιο ταλαντούχα άτομα που υπάρχουν εκεί έξω. Και το "Halcyon Digest" ίσως να είναι και ο καλύτερος δίσκος των Deerhunter...

Caribou - Swim

8,5/10

Ο Καναδός Daniel Snaith δηιουργούσε εξαιρετικές μουσικές στον ηλεκτρονικό χώρο από τότε που ήταν γνωστός ως Manitoba. Από τη στιγμή όμως που άλλαξε το όνομά του σε Caribou, άρχισε να αποκτά και κάποια εμπορική καταξίωση. Αποκορύφωμα ο φετινός του δίσκος, με τον πολύ απλό και λιτό τίτλο "Swim". Το 'Odessa', που αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, είναι τρομερό χιτάκι, σίγουρα από τα κορυφαία του 2010. Θα ήταν πολύ επιφανειακό να πει κάποιος πως ο δίσκος περιέχει μόνο το 'Odessa', και άντε και ένα-δύο ακόμα πιασάρικα κομμάτια. Το "Swim" με τον υδάτινο ήχο του οριοθετεί την electronica των 10's, και μπορεί να ιδωθεί και σαν μπούσουλας για το είδος στις παρυφές της νέας δεκαετίας. Από τους δίσκους που εκτιμάς περισσότερο την αξία του μετά από κάποιες ακροάσεις.

Crippled Black Phoenix - I, Vigilante

8,5/10

Οι Crippled Black Phoenix είναι ένα βρετανικό post rock supergroup, που στις τάξεις του περιλαμβάνει μουσικούς από τους DOOMάδες Electric Wizard, μέχρι τους πρωτοπόρους του post rock κινήματος Mogwai. Καμία σχέση με υπόλοιπα super groups-αρπαχτές. Εδώ έχουμε να κάνουμε μόνο με ΜΟΥΣΙΚΗ. Σπάνια συναντά κανείς μπάντες με τέτοιο συναίσθημα στη μουσική τους, όπως οι Crippled Black Phoenix. Ήξερα πως έχουμε να κάνουμε με μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς με την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου. Ανατριχίλες και κλάμα. Μόνο. Ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου; Το 'Troublemaker'; Το 'We Forgotten Who We Are'; Ή μήπως το 'Fantastic Justice'? Γιατί, το 'Bastogne Blues' πάει πίσω; Πολύ απλά δε γίνεται να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι, γιατί ο δίσκος έχει τη στόφα του κλασικού. Ο λόγος που δεν του βάζω 9, είναι επειδή δε βρίσκω λόγο ύπαρξης των δύο διασκευών (σε Journey, και στο 'Burning Bridges' από το soundtrack της ταινίας "Kelly's Heroes"), από τη στιγμή που είναι περισσότερο σαν επανεκτελέσεις, και η μπάντα δεν τις "πειράζει" όσο θα έπρεπε. Άνετα η πιο υποτιμημένη μπάντα των καιρών μας.

Avey Tare - Down There

7,5/10

Ο Avey Tare των Animal Collective, μόλις ενάμιση χρόνο μετά τη σαρωτική επιτυχία του "Merriweather Post Pavilion", αποφασίζει να κυκλοφορήσει solo δίσκο. Ακούγοντας το "Down There" αντιλαμβάνεται κανείς πως η κίνηση αυτή έχει κατά κύριο λόγο ως σκοπό την είσπραξη της επιτυχίας του περσινού δίσκου των Animal Collective, μιας και ηχητικά ο δίσκος είναι πιο Animal Collective και από τους Animal Collective, αλλά οι ενστάσεις μου θολαίνουν από τη στιγμή που πρώτον, ο δίσκος είναι καλός, και δεύτερον, καθότι υπάρχει το μπόλιασμα κάποιων νέων στοιχείων στο συγκεκριμένο ήχο. Ποιά είναι αυτά; Το ότι οι συνθέσεις είναι κάπως πιο απλοϊκές από αυτές των Animal Collective, και κυρίως το ότι ο δίσκος ακούγεται σαν οι Animal Collective να τζαμάρουν κάτω από το νερό (το υδάτινο στοιχείο που λέγαμε και παραπάνω). Ο δίσκος θα λατρευτεί από τους πιστούς των Animal Collective, και με κομματάρες όπως τα 'Ghost Of Books' και 'Lucky 1', ίσως φέρει κι άλλους οπαδούς στο συγκρότημα. Πιο απλά: mission accomplished.