Σήμερα είδα την τρίτη ταινία του Hobbit και αν και δεν περίμενα κάτι το τρομερό, ήταν μια απογοήτευση και εύκολα ό,τι πιο άνισο φέρει το όνομα του Tolkien στο σινεμά. Μετά σκέφτηκα όμως ότι και από την τριλογία του LOTR η ταινία που μ’άρεσε λιγότερο είναι επίσης η τρίτη, οπότε το φιλοσόφησα λίγο. Ο λόγος λοιπόν που λάτρεψα τον Άρχοντα και βρήκα κάποιο ενδιαφέρον στις δύο πρώτες ταινίες του Hobbit είναι η διαρκής απειλή ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, ότι κάτι μεγάλο παραμονεύει στις σκιές, ότι κάτι αφήνεται να εννοηθεί μέσα από ψαρωτικές προφητείες και μένει στη φαντασία του κοινού να δημιουργήσει μόνο του υποθέσεις. Για αυτό ακριβώς αγαπώ τόσο πολύ το “The Fellowship of the Ring” και πλήττω στο δεύτερο μισό του “The Return of the King”. Τα πάντα έχουν να κάνουν γύρω από το χτίσιμο της μυθολογίας γύρω από το σκοτάδι και όταν έρχεται η στιγμή της αποκάλυψης πάντα περίμενα κάτι περισσότερο, πέρα από το ότι έχω κάποια θεματάκια με το πώς χειρίζεται ο Peter Jackson την έννοια του «φωτός». Δες το και από πλευράς μουσικής. Ό,τι σχετίζεται με Mordor και Sauron όρισε αυτές τις ταινίες στο μυαλό μου περισσότερο από οποιαδήποτε γλυκανάλατη μελωδία του Shire και του Rivendell.
Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ για αυτούς τους λόγους
αγάπησα και το “Clearing the Path to Ascend”
των YOB. Είναι ένα
άλμπουμ που κινείται ολόκληρο μέσα στο σκοτάδι και την καταχνιά του, χωρίς ποτέ
να χρειαστεί να αποκαλυφθεί μόνο του. Κάθε φορά το διαπλάθεις εσύ όπως θες και
κάθε ακρόαση είναι και διαφορετική. Και για να είμαι ακόμη πιο λιτός, δισκάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου